ژرمینال

                چند روزی است سرگرم خواندن ژرمینال امیل زولا هستم .خواندن این کتاب 555 صفحه ای یک هفته طول کشید یک هفته ای که شب ها گاه تا نزدیک صبح به خواندن مشغول بودم . کتاب عجیبی است . آثار زولا همه عجیبند . هیچکدام به هم شبیه نیستند و همه به نوعی شبیه همند . پایان های تلخ، بی اعتباری کشیش و کلیسا، رنج و درد مردم به خاطر سرمایه داری و سیاست .اما این اثر واقعا شاهکار است .کتاب را تمام کرده ام؛ اما نمی توانم یکبار دیگر

نخوانمش دوباره از اول شروع می کنم . زولا با ریز بینی ناتورالیستی اش تمام درد و رنج کارگران معدن زغال سنگ را به تصویر کشیده است، انسان هایی که جانور گونه در اعماق زمین می لولند و هر لحظه از خطر مرگ استقبال می کنند هر روز از سوراخی عمیق و چاه مانند پایین می روند بدون اینکه بدانند ایا دوباره زنده از ان بیرون خواهند امد یا نه . در عین حال زندگی جریان دارد عشق ها هست خنده ها هست . کوچکترین حرف و حرکتی موجب خنده و شوخی است ما بعد حوادثی رخ می دهد . جنبش کارکری به راه می افتد . یکی می افتد جلو و بقیه را شیر می کند که حق شما بیش از اینهاست . اعتصاب ، بی پولی، فقر، فلاکت، مرگ و میر، کشتار، خرابی معدن و اخر کار چه نصیب این کارگران بدبخت می شود؟دوباره به معدن بر می گردند و با شرایطی سخت تر از پیش کار می کنند. اینبار دیگر از شوخی و خنده خبری نیست . دلها مرده است .ادم هایی در این انقلاب بی ثمر قربانی شده اند و اب رفته به جوی باز نمی گردد. رهبر مفلوک انقلاب که خود آلت دست عده ای دیگر است با سرافکندکی طرد می شود و به سوی رفقایش که بسیار دور از این سرزمین و مردم ان هستند بر می گردد با این امید که در اینده بتوانند بر ثروتمندان پیروز شوند.کتاب با وجود داستان تلخش، بسیار گیراست و نمی توان ذهن را از  فکر کردن به ان بازداشت . از انهایی نیست که بشود ورق بزنی و بروی باید سطر به سطر بخوانی . واژه به واژه . این داستانی تخیلی نیست شرح یک تئوری شکست خورده است .