آغاز سال تحصیلی

امروز رفتم مدرسه!بعد از سال ها . یادم نیست از کی مدرسه نرفته ام . شاید از آن زمان که معلم ابتدایی بودم . بیست سال پیش.

دیشب که می خوابیدم نمی دانستم امروز باید بروم مدرسه . نیمه شب بود که زنگ تلفن بیدارم کرد . خبر مرگ بود. مرگ یکی از زنان جوان فامیل . هم سن و سال من . دلم می خواست بگویم خوش به حالش. نگفتم. وقتی دوباره خوابیدم تا دقایقی خوابم نبرد و لعنت فرستادم بر کسی که نیمه شب خبر مرگ می دهد.حالا مثلا

ما نیمه شب چه کار می توانیم بکنیم جز اینکه شب تا صبح کابوس ببینیم. خلاصه این خبر موجب شد که امروز بشوم اولیای یکی از دانش آموزان چون ولی اصلی باید می رفت تشییع جنازه .

امروز رفتم مدرسه در حالی که نه معلم بودم نه دانش آموز.دخترمان امروز رفت کلاس اول راهنمایی.من هم همراهی اش کردم . گفته بودند اولیا هم بیایند . من هم رفتم .راهی نسبتا دور . حدود نیم ساعت توی مدرسه بودیم سرود یار دبستانی من پخش می شد و بعد صحبت های مدیر و ناظم و معاون . سپس صف بندی و مشخص کردن کلاس ها . فرصتی بود تا خاطرات سال های مدرسه را به یاد بیاورم . حال و هوای خوش و ناخوش آنروزها دوستانی که دیگر نمی بینم و اگر ببینم نمی شناسم . از دوستان آن دوره فقط یکی باقی مانده که بیست و شش سال آزگار را با هم گذرانده ایم از سال سوم راهنمایی!بی آنکه هم کلاس باشیم. یکی دیگر هم هست که از همان سالها آشنا شدیم اما بی وفاست. یکی دو تا را دوران دانشگاه دیدم و برخی را بعد از ازدواج اما دیگر سال هاست که جداییم دوستان دانشگاه که دیگر هیچ. انگار همه در غبار زمانه گم شدند. همیشه اول مهر حال و هوای دیگری دارد ولی هر چه زمان می گذرد کم رنگ می شود و دیگر آن بوی خوش قدیمی به مشام نمی رسد. آن شور و حال بچه های گذشته و مدرسه های بزرگ دیگر نیست مدرسه ها و کلاس ها کوچک شده جای بازی و دویدن ندارد . به تبع شو رو  حال بچه ها هم کمتر می شود آنها هم مثل ما پیر شده اند دل و دماغ ندارند شاید هم من زیادی دنیا را تیره می بینم.کاش می شد باز هم بروم مدرسه و دوباره درس بخوانم کودک شوم و همه غصه ها را به فراموشی بسپارم.