ماه بیکاری

ماه رمضان می آید. مثل هر سال. می گویند ماه برکت، ماه میهمانی خداوند؛ اما من می گویم ماه تنبلی، ماه کم کاری، ماه بیهودگی، ماه بداخلاقی! 

ماه رمضان باهمۀ ماه های سال فرق دارد. از کودکی حال و هوای این ماه را

دوست داشتم . حال و هوای سحرهای معنوی و افطارهای با صفایش را ، اما حالا که دیگر کودک نیستم حال و هوای معنوی آنرا حس نمی کنم. نه فطرت پاکی باقی مانده نه معنویتی نه احساسی . هر سال وقتی ماه رمضان می رسد به یاد کم کاری ها و بیکاری ها و وقت کشی هایی می افتم که همۀ مردم در آن دخیلند چه روزه بگیرند چه نگیرند. کم شدن ساعات اداری، زمین ماندن بسیاری از پروژه ها و کارهای واجب و از همه بدتر بیکاری. از حالا باید برنامه ریزی کنم ساعات باقیمانده روز را چطور و کجا بگذرانم که از خودم گله مند نباشم برای کم کاری در این ماه. کم شدن ساعت کاری اداره به مدت چهار ساعت!؟برای کسانی که نه قراردادی دارند و نه بیمه هستند و حقوقشان هم ساعتی است، یعنی نصف شدن حقوق بدون هیچ مزایایی و با وجود آدم هایی که محض تفریح سر کار می آیند و از تعطیلات بیشتر لذت می برند،اعتراض ها هم راه به جایی نخواهد برد. کاش به جای اینهمه برنامه ریزی برای وقت کشی کمی برای بهتر کار کردن در این ماه فرهنگ سازی می شد.