بار سفر بسته ایم

مرگ می آید

سال هاست که می آید

می آید و می رود

گاه ایستاده در برابرم

هر روز، هر لحظه

با قامتی بلند و عزمی استوار

برایش دست تکان می دهم

من اینجایم

لبخند می زند

 مرا دیده است

اشتیاق سفر را از چشمانم می خواند

و کوله بار بسته ام را می شناسد

می شنوم: فردا

وعده بیهوده ای است می دانم

فردا هیچوقت نمی آید

کدام فردا؟

فردای سال های دور

فردای فرداهاست