امروز عصر رفتم خانۀ دکتر جنیدی. خانه اش بوی قدیم را می دهد؛ بوی آجیل های سنتی و خشکبارهای دست ساز و خوشمزه را. بدون وجود شیرینی های مضر و میوه های گران قیمت سفرۀ پر و پیمان و خوشمزه ای دارد. چلغوز هم مثل همیشه توی سینی مسی استاد بود. 

دانۀ خوشمزه ای که مثل تخمه، پوست نازک و مغز تپلی دارد. هستۀ زردآلو،توت خشک،برگۀ هلو و زردآلو و چای آویشن، خورکی های دیگری است که استاد با آنها از مهمان هایش پذیرایی می کند. همۀ مهمانی های عید یک طرف خانه استاد هم یکطرف؛ حتی اگر فقط خوردن دو دانه

چلغوزباشد.

.