فتح الله بی نیاز جایگزین ندارد

بیش از دو ماه است که دیگر نیست . مثل همه روزهایی که بود هر روز یادش کرده ام . کتابهایش از روزی که مهربانانه برایم فرستاد همیشه روی میزم بوده است نه برای تزئین؛ برای این که هر جا در ادبیات معاصر گیر می کنم باید به اینها رجوع کنم.  

 اما حالا هر وقت به اینها نگاه می کنم حسرت می خورم برای نبودنش و این که جایگزینی ندارد و این که دیگر نمی توانم صدای صمیمی و مهربانش را از پشت تلفن بشنوم.یادم نمی رود شبی را که یک ساعت تمام درباره رمان نیمه کاره ام که فقط سی صفحه اولش را برایش فرستاده بودم صحبت کرد و از همان سی صفحه چقدر ایراد گرفت و چقدر شاد شدم از اینهمه مهربانی که فهمیدم همه را  با دقت خوانده و برایش وقت گذاشته و  چقدر ذوق کردم  از این که دیدم آنقدر قبولم دارد که ایرادهای کارم را بی ملاحظه بگوید و حتم داشته باشد که نمی رنجم  و می دانم کارم باید بهتر از اینها باشد.چقدر خوب است آدم طوری برود که به خوبی یادش کنند.